پلینی بزرگ، که نوشته هایش زندگی در قرن اول پس از میلاد را شرح می دهد، صابون را “اختراع گول ها” توصیف می کند. کلمه sapo که لاتین به معنای صابون است، احتمالاً از یک زبان آلمانی اولیه وام گرفته شده است و با لاتین sebum ، ” tallow ” هم خانواده است.
این اولین بار در گزارش پلینی بزرگ ، Historia Naturalis ، که در مورد ساخت صابون از پیه و خاکستر بحث می کند، ظاهر می شود.
او در آنجا استفاده از آن را در درمان زخم‌های اسکروفولوس و همچنین در میان گول‌ها به‌عنوان رنگ موی سرخ‌شده ذکر می‌کند که مردان آلمانی بیشتر از زنان از آن استفاده می‌کردند.
رومی‌ها قبل از برخورد با صابون مریم گلی مورد استفاده گول‌ها در حدود سال 58 قبل از میلاد از شستشو با صابون‌های خشن اجتناب می‌کردند.
آرتائوس از کاپادوکیه ، که در قرن دوم پس از میلاد می نویسد، در میان “سلت ها، که مردانی به نام گول هستند، آن مواد قلیایی که به صورت گلوله های […] به نام صابون ” ساخته می شوند، مشاهده می کند.
روش ترجیحی رومیان برای تمیز کردن بدن این بود که روغن را روی پوست ماساژ دهند و سپس روغن و هر گونه کثیفی را با یک استریژل پاک کنند.
طرح استاندارد یک تیغه خمیده با یک دسته است که همه آن از فلز ساخته شده است.
جالینوس ، پزشک قرن دوم پس از میلاد ، صابون سازی را با استفاده از لیمو توصیف می کند و شستشو را برای دفع ناخالصی ها از بدن و لباس تجویز می کند.
استفاده از صابون برای نظافت شخصی در این دوره به طور فزاینده ای رایج شد. به گفته جالینوس، بهترین صابون ها ژرمنی بودند و صابون های گال در رتبه دوم قرار داشتند.
Zosimos از Panopolis ، در حدود 300 پس از میلاد، صابون و صابون سازی را توصیف می کند.